ทำไม เราไม่อยู่บ้านและทำงานล่ะ

เฝ้าถามตัวเองมานานมากแล้ว เราอยู่ออฟฟิต มากกว่า อยู่บ้าน ใช่ไหม

ทำไม เราไม่อยู่บ้านและทำงานล่ะ

เราไม่ใช่ ศิลปิน เราคือคนทำงาน ชนิดแบบว่า Lerning by Doing (ทำไปด้วยศึกษาไปด้วย)
เห็นว่า อะไรที่พอจะทำได้ ก็ลงมือทำเลย ตัดสินใจ เดี๋ยวนี้ เวลานี้

คำถาม เราควรทำอย่างไร เมื่อเราต้องทำงานที่ออฟฟิต
ตอบ ผมอยากมี ออฟฟิต ที่ถูกออกแบบตัวงานโครงสร้างท่ีมันสอดคล้องกับบริษัท เช่น

เราทำงาน เกี่ยวกับ Interior Furniture ก็อยากมีออฟฟิตสวย ๆ ตามสไตล์ ในพื้นที่เล็ก มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวก เช่น Computer Internet ภายในห้องโล่ง ๆ พร้อมเติม Idea และ I do (ขาดไม่ได้เลย คือ กลิ่นกาแฟ อันหอมหวาน)

เราทำงานกับสิ่งที่เราชอบและใช่ (มันอาจจะไม่ได้หมายถึง งานเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด) นั่นคือ ผมชอบท่องเว็บ (ส่วนหนึ่งของชีวิต) หาข้อมูลใหม่ ๆ และ นำปรับใช้กับงาน เทรนปัจจุบัน หาวัสดุ ที่คิดว่า บริษัทยักษ์ใหญ่ เขาทำได้ เราก็ควรจะทำได้ในรูปแบบ สไตล์และวิธีการ ของเรา

วันนี้ เราได้ปักมุด และ ยึดหลัก ที่ตั้งเป็นที่เรียบร้อย และ เราจะระดม สิ่งที่เรียกว่า “ความคิดสร้างสรรค์” Creative Imagine มารวมๆ กัน และ ประดิษฐ์ชิ้นงาน (โบว์แดงรึป่าวไม่รู้)

ผมบอกตัวเองตลอดเวลาว่า “เราจะไม่เป็นทั้ง ผู้เฒ่าทองคำ และ ผู้เฒ่ารำไพ” รวยสุด หรือ จนสุด

ละครชีวิต มันมีตอนเริ่ม มันต้องมีตอนจบ

จากแดนอีสานบ้านเกิดเมืองนอน
มาเล่นละคร บทชีวิตหนัก
จากพ่อแม่มา พบพาคนไม่รู้จัก
จากคนที่รัก จำลามาหางานทำ
อาบเหงื่อต่างน้ำ คร่ำอยู่กับงาน
ขยันทุกวัน ด้วยความรู้ต่ำ
เหนื่อยยากเท่าใดใช้แรง แลกเงินเช้าค่ำ
แต่มันต้องช้ำ ทำมาหาได้ไม่พอ
หมดแรงอ่อนล้า นี่แหละหนาคนจน
สู้และดิ้นรน บางครั้งก็โดนผู้คนลวงล่อ
ตกงานบ่อยครั้งเงินซื้อ ข้าวยังไม่พอ
มันท้อ มันตรมเพียงใดช้ำใจ ปวดร้าว

ความเดิมตอนที่แล้ว “ความจนไม่ได้อยู่กับเรานานหรอก” เต็มที่ก็ 7 ปี (สัมผัสได้)

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เราต้องเชื่อว่าเราทำได้ และเราต้องทำมันได้ 

ฟรี ฟรี ฟรี ท่านใดสนใจ อยากฟัง อยากรู้ Business Model ใหม่กับเรา (กำลังจะถูกเปิดเผย) ณ ห้องแห่งนี้ ยินดีต้อนรับ (ไม่จำกัดอะไรเลย ทุกประเภทจริงๆ)